Τελ. ενημέρωση:
27-Jan-2022

Ο σακχαρώδης διαβήτης συνιστά ένα μεταβολικό σύνδρομο που επιφέρει άμεσες συνέπειες στην υγεία, διαμορφώνει την καθημερινότητα του πάσχοντος και προσδίδει μεγάλη επιρρέπεια σε πολλές παθολογικές καταστάσεις. Ως εκ τούτου, η έγκαιρη διάγνωση και η ρύθμισή του αποτελούν επιτακτική ανάγκη. Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια είναι δύο βασικοί βιοχημικοί δείκτες, η αύξηση των οποίων είναι απόρροια της δυσλειτουργικότητας ή και της έλλειψης της ινσουλίνης: η γλυκόζη και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c). Η HbA1c συνιστά μια γλυκοπρωτεΐνη που φυσιολογικά υπάρχει σε πολύ μικρές ποσότητες στο αίμα, αλλά αυξάνεται ενδεικτικά στους διαβητικούς ασθενείς. Υπάρχουν ποικίλοι εργαστηριακοί τρόποι μέτρησής της στο αίμα, με χαρακτηριστικές την HPLC-φασματομετρία μάζας και την HPLC-τριχοειδική ηλεκτροφόρηση, καθώς και εύχρηστα αυτοματοποιημένα συστήματα. Οι εφαρμογές της μέτρησης της HbA1c φαίνεται να υπερβαίνουν τα όρια της ρύθμισης του σακχαρώδους διαβήτη, και ειδικά του τύπου 2. Πλέον, λόγω της εξέλιξης των εργαστηριακών τεχνικών, η HbA1c θεωρείται ένας αρκετά ευαίσθητος διαγνωστικός δείκτης. Οι διεθνείς φορείς έχουν ορίσει ομόφωνα ως διαγνωστικό κατώφλι το ποσοστό 6,5%. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπονται οι εξατομικευμένοι παράγοντες (ηλικία, εθνικότητα, ατομικό ιστορικό) που δυσκολεύουν τους διεθνείς φορείς να βρουν μια κοινή γραμμή για τιμές που προσεγγίζουν αλλά δεν υπερβαίνουν το διαγνωστικό όριο.

Λέξεις ευρετηρίου: Βιοδείκτης, Γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, Διάγνωση, Σακχαρώδης διαβήτης.