Τελ. ενημέρωση:
16-Oct-2013

Οι λοιμώξεις με τους ιούς HBV και HCV εμφανίζουν υψηλότερη συχνότητα στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς και σε αυτούς με μεταμόσχευση νεφρού σε σχέση με το γενικό πληθυσμό, με ταχύτερη εξέλιξη της υποκείμενης ηπατικής νόσου σε πιο όψιμα στάδια, αλλά και σημαντική επίπτωση στη συνολική τους επιβίωση. Μόλις πρόσφατα η λοίμωξη με τον ιό της HEV έχει προστεθεί στα αναδυόμενα αίτια χρόνιας νόσου του ήπατος, κυρίως μεταξύ των ανοσοκατασταλμένων ασθενών. Οι μεταβολές στην ανοσολογική ετοιμότητα του λήπτη νεφρικού μοσχεύματος κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών μετά τη μεταμόσχευση μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα την επανενεργοποίηση του HBV ή την αποκατάσταση της ανοσιακής επάρκειας, με συνέπεια την ταχεία κάθαρση των μολυσμένων ηπατοκυττάρων (κεραυνοβόλος ηπατίτιδα). Η προφυλακτική λήψη νουκλεοσ(τ)ιδικών αναλόγων, ανεξάρτητα από τα επίπεδα του HBV-DNA στον ορό, θα μπορούσε να αποτρέψει την εξέλιξη παρόμοιων επιπλοκών στους λήπτες νεφρικού μοσχεύματος. Η θεραπεία της HCV λοίμωξης στην ομάδα αυτών των ασθενών δεν αποτελεί προσέγγιση ρουτίνας, κυρίως λόγω της πιθανής απόρριψης του μοσχεύματος που συσχετίζεται με τη χορήγηση ιντερφερόνης (IFN). Όμως, υπάρχουν κλινικές συνθήκες όπου οι κίνδυνοι από τη θεραπεία υποσκελίζονται από το δυνητικό όφελος, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις είναι σημαντικά μεγαλύτερο, όπως επί υποτροπής σπειραματονεφρίτιδας που σχετίζεται με την HCV λοίμωξη. Η έγκαιρη ευαισθητοποίηση του κλινικού ιατρού είναι επιβεβλημένη, ευεργετική και μπορεί να αποδώσει σημαντικά κλινικά οφέλη.

Λέξεις ευρετηρίου: Ηπατίτιδα, Θεραπεία, Μεταμόσχευση νεφρού, Φυσική ιστορία.