Τελ. ενημέρωση:
21-Sep-2006

Περιστατικά καρκίνου του μαστού έχουν περιγραφεί από τους αρχαίους Αιγυπτίους. Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ.) ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «καρκίνος» ή «καρκίνωμα» για τη μύτη, τον τράχηλο της μήτρας, το λαιμό και τους μαστούς. Πίστευε ότι μόνο οι ελκωτικοί καρκίνοι έπρεπε να θεραπεύονται με εγχείρηση, πιθανόν ως ανακουφιστική θεραπεία. Στο "De Medicina libri octo" (περί Ιατρικής) του Ρωμαίου Aulus Cornelius Celsus (30-50 μ.Χ.) βρίσκουμε μια κλινική περιγραφή του καρκίνου. Ισχυριζόταν ότι όταν ο διηθητικός όγκος προσβάλλει το θωρακικό τοίχωμα, ο χειρουργός δεν πρέπει να χειρουργεί. Ο Αρχιγένης ο Απαμεύς (98-115 μ.Χ.), ένας σπουδαίος και φημισμένος Έλληνας ιατρός στη Ρώμη, συμφωνούσε και αυτός με τον Ιπποκράτη και έγραψε ότι «είναι προτιμότερο να μη δίνεται θεραπεία σε κεκρυμμένο καρκίνο». Ο Λεωνίδης, ένας άλλος Έλληνας ιατρός (περίπου το 180 μ.Χ.), ήταν ο πρώτος που περιέγραψε εγχείρηση για αφαίρεση όγκου μαστού. Επίσης, εισήγαγε και τον καυτηριασμό ως μέσο θεραπείας. Ο Λεωνίδης εφάρμοζε την εγχείρηση ανάλογα με το κλινικό στάδιο της νόσου. Ο Γαληνός (131-198 μ.Χ.) είχε επιτυχία στον πρώιμο καρκίνο του μαστού, όπου πρότεινε συντηρητική θεραπεία. Ο Παύλος ο Αιγινήτης (625-690 μ.Χ.) πρόσθεσε ότι όταν ο όγκος είχε γίνει μια μεγάλη μάζα, μόνο το χειρουργείο μπορούσε να προσφέρει μια ελπίδα για ίαση. Αυτές οι θεωρίες πέρασαν στην Ιατρική της Δύσης με τους Άραβες Abulcasis και Rhazes και με τα γραπτά του Παύλου του Αιγινήτη, που έγιναν αργότερα τα χειρουργικά εγχειρίδια του Πανεπιστημίου Sorbonne στο Παρίσι μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στην εξέλιξη της χειρουργικής θεραπείας του καρκίνου του μαστού από τότε μέχρι σήμερα.

Λέξεις ευρετηρίου: Αρχαιότητα, Ιστορία, Καρκίνος μαστού, Μαστεκτομή, Τέχνη.