Τελ. ενημέρωση:
05-Jul-2004

Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού έχει ενοχοποιηθεί σε πολλές παθήσεις του στομάχου τα τελευταία χρόνια. Η εκρίζωση του βακτηριδίου αυτού έχει, επομένως, μεγάλη σημασία. Μια αποτελεσματική θεραπεία είναι αυτή που συνδυάζει υψηλό ποσοστό εκρίζωσης και χαμηλό ποσοστό αντοχής. Συνδυασμένες θεραπείες με έναν παράγοντα καταστολής του οξέος (αντιεκκριτικό) και δύο αντιβιοτικά φαίνεται ότι εκπληρώνουν τις ανωτέρω προϋποθέσεις και αποτελούν το πρώτο βήμα στην προσπάθεια εκρίζωσης. Ο αντιεκκριτικός παράγοντας πρέπει να είναι ένας αναστολέας της αντλίας πρωτονίων ή ο συνδυασμός ρανιτιδίνης-κιτρικού βισμουθίου. Και για τις δύο περιπτώσεις προτείνεται η χορήγησή τους δύο φορές την ημέρα. Από τα αντιβιοτικά, η κλαριθρομυκίνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της θεραπείας πρόσφατα. Η συνιστώμενη δόση είναι 500 mg δύο φορές την ημέρα, η οποία, επιπλέον, αποτρέπει την ανάπτυξη δευτερογενούς αντοχής στη μετρονιδαζόλη. Η διάρκεια της αγωγής ανέρχεται σε 7–10 ημέρες. Η συμμόρφωση των ασθενών στη θεραπεία και η αντοχή του μικροβίου στα αντιβιοτικά επηρεάζουν το αποτέλεσμα της εκρίζωσης. Πρωτογενής ή δευτερογενής αντοχή, κύρια στη μετρονιδαζόλη αλλά και στην κλαριθρομυκίνη, αποτελούν σημαντικές αιτίες αποτυχίας της θεραπείας. Σε περιοχές με υψηλή αντοχή στη μετρονιδαζόλη, οι γιατροί μπορούν να ξεπεράσουν το πρόβλημα συμπεριλαμβάνοντας στα σχήματα τη ρανιτιδίνη-κιτρικό βισμούθιο ή αναστολέα της αντλίας πρωτονίων με κλαριθρομυκίνη και αμοξικιλίνη ή το τετραπλό σχήμα εκρίζωσης με βισμούθιο.

Λέξεις ευρετηρίου: Ανθεκτικότητα, Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, Θεραπεία εκρίζωσης, Τριπλά θεραπευτικά σχήματα.